குழந்தையினால் ஏற்பட்ட தர்மசங்கடம்

இந்த சம்பவம் ஏறக்குறைய 17,18 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்தது. அப்போது நான் செட்டிநாடு சிமெண்ட் கம்பெனியின் சிமெண்ட் ஆலையில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்த சமயம். அந்த ஆலை, கரூர்க்கு அருகில் புலியூர் எனும் இடத்தில் இருக்கிறது. ஆலையை விட்டு வெளியே வந்தால் பேருந்து நிற்குமிடம் இருக்கும். ஒரு நாள் திருச்சி செல்வதற்காக அந்த பேருந்து நிற்குமிடத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தேன். பேருந்தும் வந்தது, நான் முன்னாடி சென்று ஏறினேன். வண்டிக்குள் சரியான கூட்டம். முன்பக்கம் ஏறிய என்னை கூட்டம் தள்ளி, தள்ளி வண்டியின் நடுப்பக்கத்துக்கு கொண்டு வந்து நிறுத்தியது. அப்போ, எனக்கு முன்னாடி ஒரு பெண்மணி, கைக் குழந்தையை தூக்கி வைத்துக்கொண்டு நின்றுக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த குழந்தைக்கோ மிஞ்சிப்போனா இரண்டு வயசு இருக்கும். குழந்தையும் அழுது கொண்டு இருந்ததால், அந்த பெண்மணி தோளில் தலையை சாய்க்க வைத்து அதை தூங்க வைக்க முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் அந்த குழந்தையோ தோளில் தலையை சாய்க்காமல், அழுது கொண்டு வந்தது. அந்த பெண்மணிக்கு யாரும் பரிதாபப்பட்டு இடம் கொடுக்கலை. பின்னாடி நின்றுக்கொண்டிருந்த எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமாப்போச்சு. யாருக்குமே மனிதாபிமானமே இல்லையேன்னு நினைச்சுக்கிட்டு, அந்த குழந்தையின் அழுகையை நம்மளால நிறுத்த முடியுமான்னு, ரெண்டு கையிலும்  சொடக்கு போட்டு காண்பிச்சேன், அது அழுகையை நிறுத்தலை. அப்புறம் முகத்தை கொஞ்சம் அஷ்டக்கோணலாக்கி, ரெண்டு கையையும் காதுக்கிட்ட வச்சு, கோமாளித்தனமான சேஷ்டைகளை எல்லாம் செஞ்சேன். உடேன குழந்தை அழுகையை நிறுத்தி, என்னைய வச்ச கண்ணு வாங்காம பார்த்து சிரிக்க ஆரம்பிச்சிடுச்சு. எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். நம்மலாளையும் அழுகிற குழந்தையை சிரிக்க வைக்க முடியுதேன்னு. சரி குழந்தை தான் அழுகையை நிறுத்திடிச்சே, அப்புறம் நம்ம எதுக்கு கோமாளி வேஷம் போடணும்னு, நான் சும்மா நின்னேன். உடனே மறுபடியும் குழந்தை ஆழ ஆரம்பிச்சிடுச்சு. திருப்பியும் நான் கோமாளி வேஷம் போட்டவுடனே, குழந்தை சிரிச்சுது. ஆஹா, இதென்ன பிள்ளையார் பிடிக்க போய் குரங்கு பிடிச்ச கதையா இல்ல இருக்குனு நொந்துக்கிட்டு, கோமாளி வேஷத்தை தொடர ஆரம்பிச்சேன்.

 

என்னோட வலது பக்கத்துல இருக்கிற மூணு பேர் சீட்டுல ஜன்னல் ஓரத்துல உட்கார்ந்திருந்த ஒருத்தர் எந்திரிச்சு, என் பின்னாடி நின்னுக்கிட்டு, என்னைய உட்காரச் சொன்னாரு. எனக்கோ தலையும் புரியலை, வாலும் புரியலை. என்னடா, நமக்கு இப்படி ஒரு அதிர்ஷ்டமான்னு மனசுக்குள்ள சந்தோசப்பட்டுக்கிட்டு ஓரத்துல உட்கார்ந்தேன். (மற்ற ரெண்டு பேரும் உள்ள தள்ளி உட்கார்ந்தாங்க). எனக்கு இடம் குடுத்தவரும், குழந்தையை வாங்கிக்குங்கன்னு சொன்னாரு. நானும் அந்த பெண்மணிக்கிட்ட, குழந்தையை கொடுங்கன்னு கையை நீட்டினேன். அதுவரைக்கும் நான் பண்ணின சேஷ்டைகளையெல்லாம் சிரிச்சு பார்த்துக்கிட்டு இருந்த குழந்தை, நான் கையை நீட்டினவுடனே, மறுபடியும் ஓன்னு ஒரே அழுகை. அந்த பெண்மணியும், பரவாயில்லைங்க, இது யாரு கிட்டேயும் போகாதுன்னு சொன்னாங்க. அப்பத்தான், எனக்கு இடம் கொடுத்தவருக்கு ஏதோ தப்பு நடந்திருக்குன்னு புரிஞ்சிருக்கும் போல, உடனே அவர் என்னிடம் நீங்க தானே அந்த குழந்தைக்கு அப்பா? அப்படின்னு கேட்டாரு, நான் ஒரு நொடி ஆடிப்போயிட்டேன். என்னடாது, பெரிய வில்லங்கத்தை கூட்டுறதுக்கு தான் நம்மளை உட்கார சொன்னாரோன்னு பயமாயிடுச்சு. என் குழந்தை இல்லைங்கன்னு சொன்னேன். அதுக்குள்ளே பின்னாடி நின்னுக்கிட்டு இருந்த வேற ஒருத்தர், "அது என் குழந்தைங்கன்னு" ஒரு சத்தம் கொடுத்தாரு. என்னடா, ஆளாளுக்கு நம்ம குழந்தையை ஏலம் போடுறாங்கன்னு நினைச்சிருப்பார் போல, பாவம் அவர் நிலமை அப்படியாயிடுச்சு. அப்பத்தான் அந்த மனிதர் ஏன் எனக்கு இடத்தை விட்டுக்கொடுத்தாருன்னு புரிஞ்சுது. நான் உடனே எந்திரிச்சு, அவரையே உட்காரச் சொன்னேன். அவரும் உட்கார்ந்துக்கிட்டு, "சாரிங்க, நீங்க தான் அந்த குழந்தைக்கு அப்பான்னு" நினைச்சுட்டேன்னு" சொன்னாரு. அடப்பாவி, இந்த பால்வடியும் முகத்தை  பார்த்தா கல்யாணம் ஆகி, ஒரு குழந்தைக்கு அப்பா மாதிரியா தெரியுதான்னு, மனசுக்குள்ள நினைச்சுக்கிட்டேன்.  அதிலிருந்து பஸ்ல எந்த குழந்தையையும் கொஞ்சுறது கூட இல்லை.