அலுவலக நேரத்தில் விளையாட்டை தொலைக்காட்சியில் பார்க்கும் மக்கள்

 

 

நான் சிறுவயது முதல் கிரிக்கெட் மீது அதீத பற்று கொண்டிருந்தேன் (இப்பொழுது முற்றிலுமாக அது குறைந்து விட்டது). கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில், கிரிக்கெட் மேட்ச் தொலைக்காட்சியில் ஒளிப்பரப்பினால், தொலைக்காட்சியே கதி என இருப்பேன். அந்த சமயத்தில் வெளி வேலைகளை தவிர்த்து விடுவேன். அப்படியும் சில சமயம் வெளியே போக வேண்டியிருந்தால், ஏதாவது கடைகளில் இருக்கும் தொலைக்காட்சியில் அந்த போட்டியை பார்ப்பதற்கு,  அந்த கடைக்கு முன் நின்று கொண்டு பார்க்க ஆரம்பித்துவிடுவேன். நான் மட்டும் அப்படியிருந்ததில்லை, இந்தியாவில் ஒரு பெரிய கூட்டமே தங்களின் பொன்னான நேரத்தை இப்படியெல்லாம் வீணடித்திருக்கிறது. சென்னையில் தொலைக்காட்சி பெட்டி விற்கும் பெரிய பெரிய ஷோரூம்களின் வெளியே கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் நின்று கொண்டு அந்த வீணாப்போன விளையாட்டை நேரம் காலம் பார்க்காமல் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள்.

நான் வேலையில் சேர்ந்த பிறகு, அம்மாதிரி கடைக்கு வெளியே நின்று பார்க்கும் பழக்கத்தை நிறுத்திவிட்டேன் (பொறுப்பா வேலைக்கு போக ஆரம்பிச்சுட்டோம் இல்ல... ). அப்பொழுதெல்லாம் இந்தியாவில் மட்டும் தான் மக்கள் தங்கள் நேரத்தை இப்படி வீணடிக்கிறார்கள் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால், ஆஸ்திரேலியாவிலும் அந்த மாதிரி மக்கள் இருக்கிறார்கள் என்று சில நாட்களுக்கு முன்பு தான் உணர்ந்தேன். என்ன! இந்தியாவில் கிரிக்கெட்டை மக்கள் கடைகளுக்கு முன்னால் நின்று கொண்டு பார்க்கிறார்கள், இங்கு கால்பந்த்தாட்டத்தை அவ்வாறு பார்க்கிறார்கள்.

  

 

மேலே உள்ள படத்தில் நீங்கள் பார்ப்பது, இரு வாரங்களுக்கு முன்பு அர்ஜென்டீனாவிற்கும் நெதர்லேண்ட்ஸ்க்கும் நடைப்பெற்ற உலகக்கோப்பை அரையிறுதி போட்டியை, அலுவலகத்துக்கு செல்லும் மக்கள் நின்று அந்த போட்டியை ரசித்துக்கொண்டிருப்பது தான்.

 அன்று நான் எப்பொழுதும் போல் அலுவலகம் வருவதற்காக, புகைவண்டி நிலையத்தில் இறங்கி ஷாப்பிங் மாலுக்குள் நடந்து வந்த பொழுது அந்த கடையின் முன்பே ஒரே கூட்டமாக இருந்தது. முதலில் எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. பிறகு தான் தெரிந்தது, அரையிறுதிப் போட்டியைத்தான் மக்கள் வேலைக்கு செல்லாமல் கால்கடுக்க நின்று கொண்டு பார்க்கிறார்கள் என்று. நம் ஊரில் தானே மக்கள் வேலைக்கு போகாமல் தொலைக்காட்சி முன்னாடி நின்றுக்கொண்டு பார்ப்பார்கள், இங்கேயும் அப்படியா என்று ஆச்சிரியப்பட்டுக்கொண்டே, இந்த காட்சியை புகைப்படம் எடுக்க வேண்டும் என்று அலைப்பேசியில் பயந்துக்கொண்டே புகைப்படம் எடுத்தேன். நான் எடுப்பதை யாராவது பார்த்து ஏன் எடுக்கிறாய் என்று கேட்டு விட்டால் என்ன செய்வது என்று நினைத்துக்கொண்டே ஓரிரு படங்களை மட்டும் எடுத்தேன்.

 இந்த மாதிரியான காட்சிகளுக்கு எந்த நாட்டிலும் பஞ்சம் இருக்காது போல….